Vesna (Ninković) Tomić, nekadašnja višestruka prvakinja bivše SFRJ u krosu i srednjim prugama i evropska šampionka, svojevremena velika nada trebinjske atletike, od svoje prve ljubavi nikad nije odustala. Ratna dešavanja na prostoru bivše Jugoslavije, devedesetih godina 20. vijeka, možda su poremetila planove ove izuzetne sportistkinje, ali nisu uništila strast prema atletici.
Sve je počelo 1982. godine, osvajanjem srebrne medalje u trci na 800 metara na „Hercegovačkim igrama „ u Mostaru. Bilo je to Vesnino prvo takmičenje, svega nekoliko mjeseci po upisu u Atletski klub „Leotar“. Samo dvije godine kasnije, 1984, Vesna prvi put nastupa na Saveznom takmičenju. U pitanju je „Kros Politike“ u Beogradu, gdje postiže i prvi značajaniji uspjeh.
„Riječ je o izuzetno jakom takmičenju, na kojem se po jednoj disciplini takmičilo po 400 djece iz svih krajeva bivše SFRJ. To prvo mjesto zaista smatram velikim uspjehom. Naredne godine učestvovala sam na Državnom prvenstvu u krosu u Sloveniji, u Murskoj Soboti. I tu sam pobijedila u kategoriji pionirki. Od tog momentu počinju moji, redovno dobri rezultati na Saveznim i Državnim takmičenjima bivše SFRJ“, prisjeća se Vesna, i dodaje da je mnogo više pobjeda, u zavidnoj karijeri, imala u krosevima nego na stazama.
Izdvaja i četiri značajne pobjede sa „Krosa Borbe“, od kojih tri uzastopne, od 1985. do 1987, te jednu 1991. godine. Na „Krosu Politike“ učestvovala je još tri puta, od kojih je dvaput bila druga, a 1991. godine, ponovo je pobijedila. Uspjeha je imala i na Prvenstvu u krosu u Jagodini, gdje je dva puta bila prvakinja, kao i 1990. u Zagrebu, te u Čačku, godinu dana poslije.
Atletikom je počela da se bavi sa 10 godina. Prethodno se „tražila“ u drugim sportovima, najviše u košarci i odbojci. Izgleda da je, kako s osmijehom dodaje, kao „glavno smetalo“ starijoj sestri, ta upornost i presudila.
„Moja sestra, Ljiljana, inače tadašnja rekorderka BIH u skoku u dalj, bila je ta zbog koje sam i pošla na atletiku. Stalno sam joj dosađivala da me povede sa sobom. Kad sam otišla na prvi trening ona je ubijedila sve da mi kažu da to nije sport za mene. Međutim, nakon mjerenja vremena, treneri su se uhvatili za glavu i rekli da je šteta što ranije nisam došla. Upravo tada, održavalo se seniorsko takmičenje i smatrali su da bih bila dobar predstavnik kluba“, priča Vesna, dok evocira uspomene na sportske početke.
Tokom osmogodišnje karijere nizala je uspjeh za uspjehom. U disciplinama kros i srednje pruge od 800 do 3.000 metara redovno je bila najbolja. Četiri puta nominovana je za sportistu Trebinja, od kojih je 1986. i 1990. godine i ponijela titulu najboljeg sportiste grada. Dva puta uručena joj je i „Oktobarska nagrada“ u čast oslobođenja Trebinja, što je u vrijeme prije posljednjeg rata bilo jedno od najznačajnijih priznanja.
Od šezdesetak medalja, 50 je sa saveznih i državnih takmičenja, a ostale sa međunarodnih. Medalje u njene ruke, otišle su i nakon dvomeča u Mađarskoj, te četveromeča u Italiji. Kao član reprezentacije bivše SFRJ ostvarila je brojne nastupe, a najveći uspjeh bilo je 1. mjesto na Kupu evropskih šampiona na 3.000 m za juniorke u Mančesteru 1990. godine.
„To je zaista neponovljiv osjećaj! Trenutak koga se i danas sjećam! Kao da se dešava sad, a ne prije skoro dvadeset godina. Sve vrijeme padala je kiša. Tipično englesko vrijeme. Nije bilo jednostavno, ali sam istrčala. Bila sam srećna i ponosna! Sav uloženi trud i odricanja su se isplatila! Za tu trku vežu me i posebne emocije. Ispalo je da je to bio vrhunac moje karijere, s obzirom da se radilo o mom posljednjem velikom takmičenju, jer je nakon toga počeo rat na našim prostorima“.
Ratna dejstva na prostoru bivše nam zemlje, na jednu sportsku karijeru, nažalost stavljaju tačku. Vesna rat dočekuje na studijama u Sarajevu i kao član Atletskog kluba „Sarajevo“. Tada već u seniorskoj kategoriji. Kako ističe, kada je trebala najviše da postigne, rat je sve uništio. Fakultet za fizičku kulturu i postdiplomske studije nastavila je i završila u Nišu.
U šali dodaje da je odlazak u Niš imao svoje prednosti. Uz sportsku, pružio joj je i životnu ljubav. Poznanstvo sa nekadašnjim vrhunskim atletičarom, takođe reprezentativcem bivše Jugoslavije, Draganom Tomićem, preraslo je u brak, iz kojeg danas imaju dvije kćerke. Kada su odlučili da život nastave u Trebinje, nastavili su i sa onim što najbolje znaju da rade. Osnovali su Atletski klub „Trebinje“, koji uspješno vode pune četiri godine.
„I suprug i ja posjedujemo licence Svjetske atletske federacije za rad sa djecom. Trenutno u klubu imamo 70 članova, uzrasta od 5 do 17 godina. Uspijevamo da ih odvedemo na sva važnija takmičenja u Republici Srpskoj i BiH, kao i u Crnoj Gori. Uvijek ističemo da medalje nisu prioritet, te da je mnogo važnije da se djeca sportom bave radi sebe i svog zdravlja, da treniraju ono što vole“, ističe Vesna.
Ipak, ne može se negirati činjenica da broj medalja iz godine u godinu raste. Od pet medalja prve, ove godine taj broj petostruko su uvećali. Mogu se pohvaliti sa 13 odličja na Prvenstvu BiH i 20 na Prvenstvu Republike Srpske.
„Ova dva Prvenstva zvanično su najjača takmičenja na nivou BiH. Uspjeli smo djecu da odvedemo i na takmičenja u Danilovgrad, Bar i Čitluk. Imamo pozive i za takmičenja u Srbiji i nadamo se da ćemo od iduće godine i to realizovati. Ipak, nama je najbitnije da su djeca zadovoljna. Volimo što s osmijehom dolaze na treninge. To znači da im nisu teret. Bez obzira na rezultate, djeci iznova ponavljamo da je presudna njihova ljubav prema atletici. Neminovno je da će najbolji isplivati. Ali, to nipošto ne smije da im bude prepreka da uživaju u treninzima i takmičenjima!“
Iako se, smatra, u atletici nije do kraja ostvarila, tvrdi, srećna je i zadovoljna. Bitno je, naglašava, da se od atletike nije oprostila. Tu ljubav njeguje, kako u svom klubu, tako i kroz nastavu fizičkog vaspitanja u trebinjskoj Gimnaziji. Ono što je posebno raduje, je spoznaja da obje kćerke, Sara i Tijana, pokazuju sklonost ka sportu, od kojih starija u atletici već donosi medalje. Možda bi moglo biti da nova generacija nastavi tamo gdje su nekada stale sestre Ninković. Ne bi bilo na odmet da se u Trebinju ponove nekadašnji izuzetni atletski dometi, a listu najboljih „kraljice sportova“, iznova dopune nova imena sa ovog tla.
Uspjehe i dalje doživljava skromno
Smatrajući da ne bi trebalo skretati pažnju na postignute atletske domete, Vesna i danas kao da nije svjesna koliko su njeni uspjesi ostavili traga u trebinjskom sportu. Jedna je od rijetkih atletičarki za koju su se prije rata „otimali“ „Partizan“, „Crvena Zvezda“, „Sarajevo“, „Željezničar“, te Atletski klub „Dubrovnik- Roksi“. Desilo se da joj matični klub tada nije dao ispisnicu, te su ove ponude ostale samo mrtvo slovo na papiru. Ali, bez obzira na takav splet okolnosti, ostaje upamćeno da je od 1986. do 1992. godine bila jedna od odabranih Trebinjki, član reprezentacije bivše SFRJ u atletici, te evropska šampionka, 1990. godine.
Sudila Ivani Španović i Dafne Šipers
Premda je sa profesionalnom karijerom davno prestala, zajedno sa suprugom, i dalje učestvuje na najvažnijim takmičenjima Srbije, kao Međunarodni atletski sudija. Na Prvenstvu Evrope za juniorke u Novom Sadu 2010. godine, Vesna je sudila u višeboju na kojem je učestvovala i Holanđanka Dafne Šipers, trenutni svjetski šampion u trci na 200 metara. Bila je sudija i svjetskom prvaku na 200 m. Ramilu Gulijevu, potom najbržem bijelom čovjeku Kristofu Lemetru, srpskoj atletičarki Ivani Španović, Karolin Šafer drugoplasiranoj sa posljednjeg svjetskog prvenstva i mnogim drugim. Inspiriše je, kaže, prilika da prati uspjehe nekadašnjih mladih nada, a današnjih vrhunskih atletičara.
Sa Snežanom Pajkić na ti
I danas se rado sjećam Partizanske olimpijade u Foči. Trajala je šest dana i bilo je zastupljeno više sportova i različitih aktivnosti. Između ostalog, gađali smo iz puške i ja sam jedina pobijedila Snežanu Pajkić, naše poznato sportsko ime. I sada smo redovno u kontaktu. Osim što je veliki sportista, ova evropska prvakinja u atletici, izuzetno je pozitivna i divna žena! Najljepše, zapravo sa svakog takmičenja, osim iskustva više, su poznanstva i neki neponovljivi momenti. Recimo sa takmičenja u Londonu pamtim kako nas je primio neki lord u njegovom dvorcu. To je bilo fascinantno! Da ne govorim o ljepoti takve metropole!
U Murskoj Soboti, te 1985. godine, na Državnom prvenstvu u krosu učestvovao je i moj sadašnji suprug, tada šesnaestogodišnjak. Nismo se tu upoznali, ja ga se čak i ne sjećam. I on je kao i ja pobijedio u svojoj kategoriji. Po uručenju medalja ja sam dobila punu kesu slatkiša, a njemu je dodijeljen čekić i sjekirica. Kad smo se nakon više od decenije upoznali u Nišu, rekao mi je da je bio strašno ljubomoran tada. Tog dana sjećao se do detalja, baš zbog nagrade. I sada se šalimo na tu temu, posebno što je interesantno kako nas je sudbina spojila.
Ostavi komentar