Rođen je 1923. godine u selu Gornja Crnuća, kod Gornjeg Milanovca, od oca Velimira i majke Sinđe. U oktobru 1941. godine, kada je njemačka vojska preduzela masovno strijeljanje stanovništva u Kragujevcu, pobjegao je spasavajući goli život. Po završenoj gimnaziji u Kragujevcu upisao je prava.
Glumom se amaterski bavio još od gimnazijskih dana. Od oslobođenja, pa do 1948. godine bio je član Narodnog pozorišta u Kragujevcu.
Bio je član Jugoslovenskog dramskog i Narodnog pozorišta u Beogradu. Član Jugoslovenskog dramskog pozorišta postaje 1951. i radi sve do 1965. godine, kada je prešao u Narodno Pozorište gdje je i okončao svoju pozorišnu karijeru.
Igrao je i u Ateljeu 212 i drugim scenama. Od 1977. godine imao je status slobodnog umjetnika.
Kao i većina naših velikih glumaca, sahranjen je u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Autentičan pozorišni, filmski, estradni i radio i televizijski umjetnik širokog dijapazona, kreator smiješnoga protkanog sjetom, znao je da udahne život i u najneuvjerljivije tekstove. Često prekoravan da bez mjere rasipa svoj talent, Aleksić ipak dostiže sam vrhunac glumačkog stvaralaštva ne samo u Nušićevim, Gogoljevim i Molijerovim komadima već i u svojim estradnim poduhvatima, proklamirajući načelo: Igraj estradu kao najveću komediju.
Radio, televizija i film
Najveću popularnost stekao je u serijama pedesetih i šezdesetih godina dvadesetog vijeka, npr. „Veselo veče“ (radio) i serije koje je režirao Radivoje Lola Đukić: „Ogledalo građanina Pokornog“, „Servisna stanica“, „Crni sneg“, „Muzej voštanih figura“ (televizija).
Igrao je u više od dvije trećine svih ekranizacija Nušićevih djela, tako i svoju prvu filmsku ulogu policijskog pisara u kratkom filmu Muva (B. Ćelović, 1950); zatim su slijedile uloge u mnogobrojnim filmovima.
Umro je 12. marta 1995., u Beogradu.
DDL.RS
Be the first to comment