Osamdesete su bile godine kojih se sa nostalgijom sjećaju, danas, sredovječne generacije. Bilo je to vrijeme „slatkog“ života. Standard bivše zajedničke države je tada možda dostigao vrhunac, a snažno se osjetio uticaj pop kulture koja je dolazila sa zapada.
Ona je jako uticala na domaću muziku toga vremena. Ima tu radova koji se baš i ne ističu izuzetnim kalitetom, pogotovo za one sa istančanijim ukusom, ali vrijeme koje je proteklo od kada su nastali i činjenica da su još uvijek rado slušani među populacijom sredjeg doba, neosporno potvrđuje postojanje kvaliteta.Vrijeme će pokazati koliko će trajati hitovi koje danas možemo čuti po klubovima i dikotekama, a bilo bi dobro da se sa ovim starijim muzičkim ostvarenjima upoznaju i mlađe generacije. Danas predstavljamo sarajevsku grupu Valentino.
Grupu Valentino je 1982. godine osnovao gitarista Zijo Rizvanbegović, koji je i kompletan autor. Muzičare je prikupljao postepeno, dok je za pjevačem tragao godinu dana, da bi se nakon oglasa u listu „Oslobođenje” grupi priključio pevač Suad Jakirlić Jaka. Originalnu postavu su činili basista Emir Čolaković, bubnjar Dubravko Smolčić i klavijaturista Igor Tajemnica.
Jeseni 1983. godine objavljuju svoj debi album „No.1”, sa hit singlom „Volim te još”, gdje ženski vokal pjeva Amila Sulejmanović. Pored nje na albumu su gostovali Goran Bregović, Milić Vukašinović, zatim frontmen grupe Gino Banana Srđan Jevđević, kao i Mladen Pavičić Pava, koji će kasnije ostvariti veliki uspjeh sa grupom Plavi orkestar. Prve nastupe su imali kao predgrupa Bijelom dugmetu po SR BiH, a u Beogradu su prvi put nastupali u Domu sindikata, otvarajući koncert Bajagi i instruktorima.
Pred drugi album „No.2” dolazi do promjena u bendu, tu je novi klavijaturista Joško Gujinović, kao i dva člana grupe Bonton Baja, bubnjar Ademir Volić Kufi i multinstrumentalista Nikša Bratoš, koji će znatno obogatiti zvuk grupe Valentino. Sa albuma su se izdvojile „Bez tebe”, „Ponekad se sjetim da postojiš”, „U vrelini noći” kao i balada „Ne, ne boj se”. Prateće vokale su pjevale duo Vrele usne, Lejla Trto i Amila Čengić, koje će sarađivati sa bendom i u kasnijim ostvarenjima.
1987. godine grupa snima treću ploču, za čiju se produkciju pobrinuo Nikša Bratoš. Kao i na ranijim ostvarenjima i ovaj album su pratili radijski hitovi, „Oka tvoja dva”, „Potonule lađe”, „Kada sam prvi put vidio tebe” i „Kad me više ne bude”. Ubrzo Suad Jakirlić odlazi u vojsku, a po povratku počinje raditi kao asistent na Mašinskom fakultetu u Sarajevu. Nikša Bratoš, iako prelazi u Crvenu jabuku, nastavlja saradnju sa Valentinom.
Osipanje grupe nije poremetilo dalje planove Zije Rizvanbegovića, koji će već sljedeće godine snimiti novi album „No.4”. Mjesto vokalnog soliste zauzeo je pjevač Gogo Prusina, koji je malo prije toga snimio album „Zapisano u zvijezdama” sa grupom Ime ruže. Četvrti album nastavlja već dobro potvrđani koncept radijskih i tv hitova, pa do publike dolaze pjesme „Samo sklopi okice”, „Idu ptice selice” i „Pile moje”. Na ploči se nalazi i zanimljiv instrumental „Saksofoni lete u nebo”, pjesma koju je Zijo komponovao tokom boravka na Tajlandu, gdje je tražio inspiraciju za snimanje albuma.
Video-spot za pesmu „Zima ’90.” najaviće album „No.5 Ponekad noću dok spava grad”, prvi koji nosi naziv, a ne samo redni broj i izaći će decembra 1989. godine. Sa grupom prvi put sarađuje producent Željko Brodarić Japa. Uz video-spot i naslovnu numeru, izdvojile su se još i „Pričaj mi o njoj” i „Srce dam”.
Grupa je nastupala na festivalu MESAM sa pesmom „Kada struje nestane” 1991. godine, ali je raspad zemlje obustavio rad grupe. Članovi benda su bili rasuti svuda po svetu, a Zijo Rizvanbegović je u Visokom komponovao baladu „Bila kuća u centru grada” i nakon toga odlazi iz zemlje.
Leutar.NET
Ostavi komentar